Gillian Flynn Zaginiona Dziewczyna w książce i filmie to temat mojego dzisiejszego wpisu.
Tytuł, o którym ostatnio zrobiło się głośno przede wszystkim z powodu filmu. Nie powinniście jednak ominąć okazji poznania tego tytułu w wersji oryginalnej!
Książka Gillian Flynn opowiada historię młodego małżeństwa, Amy i Nicka, którym pierwsze wspólne lata przyszło spędzić w dość niesprzyjających okolicznościach.
Ciężka sytuacja na rynku nieruchomości, masowe zwolnienia i utrata pracy przez oboje naszych bohaterów z dodatkową nagłą utratą ich oszczędności nie są wymarzonymi doświadczenia, jakie mogą spotkać kilkuletni związek.
Nie poznajemy jednak ich przeszłości i tła wydarzeń w pierwszej kolejności. Cała historia rozpoczyna się bowiem o zaginięcia Amy w dniu 5. rocznicy ślubu naszych bohaterów.
Od tego właśnie momentu Flynn zabiera nas w przeszłość za sprawą dziennika Amy. Dowiadujemy się z niego, że para nie wyszła tak dobrze z prób, na jakie została wystawiona jak mogłoby się wydawać.
Ciemna strona w każdym z nas
Czytając wspomnienia Amy, a także przemyślenia Nicka, którym daleko od pochlebnych opinii na temat swojej małżonki, rośnie w nas coraz większa ciekawość, ale też oburzenie i smutek.
Dlaczego coś zaczęło iść tak źle w ich małżeństwie skoro zapowiadało się tak dobrze? Czy oznacza to, że małżeństwa nie mają przyszłości? Że związek dwojga ludzi nie ma prawa się udać i prędzej czy później coś musi się schrzanić?
Nie do końca.
Książka opowiada historię, w której główną rolę przejmują ciemne strony naszych osobowości.
Egoizm, pożądanie, lenistwo, zazdrość, zdrada, lekkomyślność, mściwość. To właśnie o tych emocjach opowiada książka. Nie o związku, nie o miłości i nie o małżeństwie.
Zaginięcie, ucieczka, śmierć?
Całość historii rozgrywającej się w książce toczy się dalej wokół prowadzonego nad zaginięciem Amy śledztwa. Poznajemy coraz nowsze, szczegóły z dnia jej zaginięcia które obciążają jednoznacznie jej męża jako winnego jej zaginięcia, ucieczki, a może nawet i śmierci.
„Zaginiona Dziewczyna” pełna jest nieoczywistych rozwiązań i galopujących w szalonym tempie zwrotów akcji. Niczego nie możemy być pewni, a ostateczne rozwiązanie poznawanej przez nas historii pokaże nam, jak łatwo nasze sądy, przypuszczenia i stereotypy mogą wyprowadzić w kompletne przysłowiowe „pole”.
Po raz kolejny dostaniemy również potwierdzenie, że nie istnieje coś takiego jak wyraźne rozgraniczenie pomiędzy katem a ofiarą, a szybkie zamiany tych ról są na porządku dziennym.
Kobiety oczami Flynn
Gillian Flynn zarzuca się, że jest masochistką. Że jako feministka krzywdzi kobiety tworząc ich agresywny, podstępny i mściwy obraz. Jednakże nie jest wcale krzywdzenie kobiet. To pokazywanie, że one również, tak samo jak mężczyźni, mają swoje ciemne strony. Tylko dlatego, że różnią się płcią nie stają się istotami ponad naturalnymi, którymi nie są w stanie zawładnąć pierwotne instynkty.
Nie znaczy to też, że mogą się bez końca wpisywać w role, które narzuca im społeczeństwo lub, które same dla siebie wybierają ponieważ myślą, że właśnie tego się od nich oczekuje.
Flynn daje kobietom grać pierwsze skrzypce w swoich powieściach, a dzięki pokazaniu różnych ich oblicz i wielu odcieni emocji zabiera je z wyświechtanych romansów lub oklepanych ról biednych, pokrzywdzonych kobiet. Jej bohaterki to kobiety z krwi i kości, które mają swoją przeszłość, bogate wnętrze i cały wachlarz emocji.
Związki, role, prawda
Obrywa się też związkom, które obdziera je z romantyczności i wyższych uczuć. Wszystko po to, by pokazać jak blisko i jednocześnie daleko można być w związku.
Gillian Flynn skupia jedną z głównych osi historii życiu na pokaz według oczekiwań i schematów, jakich wydaje nam się, że oczekują od nas inni.
Bo czy naprawdę tak trudno jest wpaść w pułapkę i udawać kogoś, kim nie jesteśmy tylko po to by zyskać jego przychylność?
Nie! Jest to banalnie proste i niezwykle kuszące, szczególnie nastoletnie i młode kobiety.
Najwyższa gra toczy się więc teraz o uświadomienie samemu sobie i przekazywanie kolejnym pokoleniom banalnej prawdy, o której świat ciągle zapomina – najlepsze, co możemy dla siebie zrobić to być sobą.
Chyba, że chcemy zapisać się na życie w niekończącym się teatrze.
Film
Filmowa „Zaginiona Dziewczyna” jest wyjątkowo wierną adaptacją przedstawionej w książce historii.
Jedynym moim konkretniejszym zastrzeżeniem jest bardzo szybkie wyłożenie tajemnicy zaginięcia Amy. W książce napięcie budowane jest w o wiele bardziej spektakularnych sposób i gdy docieramy do rozwiązania może nam faktycznie zaprzeć dech w piersiach!
Trochę żałuję również, że wątki poboczne z przeszłości Amy nie zostały w filmie choć w nikłym stopniu rozwinięte do poziomu, w jaki przedstawione były w książce. Brakowało mi też jednej z istotnych postaci w książce, której zachowania i umiejętności przejął jej mąż. Nie zdradzę o kogo chodzi ponieważ może to istotnie zdradzić fabułę i rozwiązanie zagadki. Ci z Was, którzy czytali książkę pewnie domyślą się kogo mam na myśli.
Mimo tych drobnych zastrzeżeń film jest jednym z lepszych, jakie ostatnio obejrzałam. Genialna Rosamund Pike wcielająca się w rolę Amy, tytułowej zaginionej dziewczyny, dała z siebie wszystko chcą pokazać złożoność stworzonej przez Flynn postaci. Udało jej się to genialnie!
Dajcie znać, jakie są Wasze wrażenia po obejrzeniu filmu lub przeczytaniu książki.
Jeśli jeszcze nie znacie tego tytułu to koniecznie nadróbcie to w najbliższym czasie!
